Van de week was mijn man ziek thuis. Grieperig en het snot liep eruit.
Meestal wordt ik niet aangestoken.
Maar daar dacht mijn lichaam dit keer anders over.

Nu hoef ik je niet uit te leggen hoe je jezelf kan voelen als je ziek bent.
Maar wel hoe eigenwijs je kunt zijn en in een mega ontkenningsfase kan zitten.

Donderdagochtend begon het.
Ik zou thuiswerken en voor een overleg naar het werk gaan.
Al niezend, pijn in mijn hele gezicht en koorts zat ik, in mijn pyjama achter mijn laptop.
Ogen die het liefst dicht zaten protesteerden elke minuut.

Ik besluit toch een berichtje naar mijn werk te sturen.
Vandaag blijf ik thuiswerken en kom niet naar het overleg.
Goede stap!
Verder bericht ik dat ik er morgen gewoon er ben.
Want zo erg is het nou ook niet.

De volgende dag meet ik of er nog steeds koorts is.
Hmm 37.9 is geen koorts en pak twee paracetamol.
Ik kijk in de spiegel en bedenk dat nog meer make-up mij niet gaat helpen.
Ik besluit vandaag gewoon niet meer in de spiegel te kijken.
Met nat haar ga ik op de fiets naar mijn werk.

~Misschien was dat (ook) niet verstandig~

Onderweg lijkt er lood aan mijn fiets te hangen.
Ik kom bijna niet vooruit en er lijkt geen einde aan te komen.

Na twee trappen in het gebouw ben ik eindelijk daar.
Terwijl ik mezelf bij elkaar raap, vraagt een collega of het wel gaat.

Ja hoor, een beetje moe.
En ik loop snel door.

De hele dag probeer ik gezichten te vermijden want ik weet dat ik er beroerd uit zie.

Je wilt niemand aansteken, maar wel je werk doen.
Je wilt er normaal uitzien, maar je ziet er als een vogelverschrikker uit.
Je wilt je goed voelen, maar je bent een wrak.

~Oh hemel…waarom lig ik niet in mijn bed~

Mijn linkeroor zit verstopt en doet pijn.
Ik denk dat het komt doordat ik niet naar mezelf luister.
Want als je niet luister, heb je ze ook niet nodig.

Zoals die bananen die je weleens in je oren hebt.
Maar dan nu anders.

Thuis aangekomen kruip ik alsnog in mijn bed.
Ja hoor, mijn eigenwijsheid heeft gewonnen en ik zit met de gebakken bananen uhh peren!