Als ik iets moet, is dat vaak van mijn werk of van mezelf.
Dit keer was het van mijn werk.

Ik moest, in plaats van mijn collega, naar een bijeenkomst.
Praten en iets uitvinden zeg maar.

En dat…
De hele dag!

Het was best wel een groot ding,  in mij…

Ik zei: “Hoe kan je de hele dag nou praten over 1 ding?”
En in mezelf dacht ik daarbij: “OMG…wat moet ik de hele dag zeggen?”
En natuurlijk moet ik wat zeggen, want ja…je wil ook geen dode mus zijn.
Ik in ieder geval niet en mijn hoofd al helemaal niet.

De lat…
Had ik weer hoog gelegd.

In de dagen daarvoor heb ik voor struisvogel gespeeld.
Dat hielp redelijk, al had ik wel een onverklaarbare spanning in mijn kaak.

Hmmm…
Je ziet het niet, maar het is er dus wel.
Spanning.

Op de bijeenkomst staan we met zo’n 60 man in 1 kamer.
Die is vol, letterlijk en figuurlijk.
Ik merk dat meer mensen het spannend vinden of geen zin hebben.
Maar ook een drive om wat te maken.

Er staan geen tafels, alleen maar stoelen in een kring.
Okee, daar had ik niet op gerekend.
Actief praten dus!

Ik denk aan de struisvogel, zo veilig in het zand.
Ja…
Daar sta ik niet meer.

Dus opletten.

Gelukkig gaan we in groepen uiteen.

Dat maakt het voor mij weer overzichtelijker.
Kleiner.
En dus makkelijker.
Ik begin gelijk te praten. Dat is, voor mij, makkelijker.
En het werkt.

Al gauw voel ik me op mijn gemak.
Ik praat als ik wat toe kan voegen en anders luister ik.
Het hoogste woord hoef ik niet te hebben.
En zou ik ook niet willen.

Na deze dag ben ik trots op mezelf.
Ik heb het weer ondergaan.
Angst en onzekerheid omgezet in actie.

Ik had het namelijk het liefste afgezegd.
En de struisvogel gebleven.
Lekker met mijn kop in het zand.

Zonder iets te ondernemen,
Zonder aan te gaan wat je moeilijk vindt,
Zou je niet kunnen groeien.

En groeien, doe je in millimeters.
Niet in meters.

Elke stap is er 1.