Je kent ze wel.

Supermensen.

Alles lijkt ze makkelijk af te gaan.
Praten met iedereen en woorden rollen uit hun mond.
Ze staan altijd klaar voor een ander, niets lijkt ze teveel.
Je ziet ze nooit chagrijnig en hebben bergen energie.
Hun kinderen zijn voorbeeldig.
En iedereen lijkt hun te mogen.

Aldus zo lijkt het.

Want…
Zeg het maar, hoe doen ze het?

Ik zie die mensen weleens op het schoolplein.
Pff wat een gepoch.

Een kleuter van groep twee zou onderhand hoogbegaafd zijn als hij het antwoord weet op 2+2.
Als het hun kind was dan hè…
Want over veel andere kinderen wordt anders gepraat.

Ja…

Ik word er soms een beetje moe van.
Het is geen wedstrijd.
En ook geen roddel circuit.

En mijn kind is gewoon kind.
Als ze geen zin hebben, kunnen ze chagrijnig worden.
En als ze vallen, worden ze vies.

Ja…

Waar moet je het dan over hebben hè.

Zou het een onzekerheid van die mensen zijn?
Mogen er geen stiltes zijn?
Is dat verkeerd?
Of vullen ze de tijd op met lege zinnen?

Misschien word ik er zelf ook een beetje onzeker van.
Want…

Zou ik dan ook?
Of moet ik meer?

Ja…

Ik was er bijna ingetrapt.

Want nee.

Ik ben ook een super mama.
En ik doe het op mijn manier.
Voor mezelf en voor mijn gezin.