We hebben weer een hondje in huis.
Een pup.

Wat een prachtig dier.
Ik blijf maar aaien.
Zo zacht.

Die ogen…
Om in te verdrinken.

Ik denk…
Dat ik verliefd ben.

Het is fijn om weer getippel in huis te hebben.
Iemand waar je elke keer bijna over struikelt.
Iemand die het liefst met modderpoten tegen je aan springt.
Iemand die zich wel honderd keer zijn vacht in huis uitschud.
Iemand die je van de bank trekt als hij wil spelen.
En iemand die altijd blij is om je te zien.

En echt…
Alles ging ik missen toen het er niet meer was.

Dus ja…
Ik ben blij.

Behalve ’s nachts.
Hij moet nog veel leren, dus wil midden in de nacht wel eens janken.
Dan moet hij plassen.

Dus “hup” snel eruit en achter op het gras.

Sta je dan in je badjas…

Eerst alle kikkers weggejaagd.
En slakken met huisjes.

En dan eet hij ineens een kleine naaktslak op.

~zucht~

Hij moet nog een hoop leren.
Ook dat je niet alles moet willen opeten.

Die korte onderbroken nachten worden gelukkig nu langer.
Wanneer ik in de winkel loop, kijk ik in de spiegel.

En schrik.

Wat een wallen onder mijn ogen.
Ze zijn gewoon paars.

~hoe heb ik dit in hemelsnaam met de kinderen ’s nachts volgehouden~

Geen idee.

Als ik s’avonds op de bank lig, ligt hij opgerold dichtbij.
Wat een snoesje.
Die haartjes
Die zachte vacht.
Dat rattenstaartje.

Mijn Gremlin

Mijn Marley…