Ineens gebeurd er dan iets vervelends.
En in elk mensenleven gebeuren nare dingen.
Gelukkig deze met een goede afloop.
Maar het heeft me weer eens met twee benen op de grond gezet.

Mijn vader.
Hij is nog niet zo oud.
En hij heeft het al tientallen jaren over zijn pensioen.
Als ik nog harder werk…
Als ik dit extra spaar…
Dan als ik met pensioen ben dan…

Ja pap…

Leef nu maar en zie het maar eens te halen.
Ik en mijn zus riepen dit altijd als hij daarover sprak.

Hij was nooit ziek.
En heeft nooit wat gehad.
Nooit zorgen om zijn gezondheid.
Klaagt nooit.

En dan…

Heeft hij het benauwd.
Zegt dit na twee weken (eindelijk).
En gaat gelukkig naar de dokter.
Al gauw krijgt hij een hartoperatie omdat hij drie omleidingen nodig heeft.

Alles gaat snel.
Voordat het goed kan doordringen brengen we hem al naar de OK.

Nog nooit heb ik hem zo gezien.
Nog nooit heeft hij mij zo gezien.
Ik kon niets doen.
Hij kon niets doen.
We worden beiden heel klein en nietig.

Afhankelijk.
Afhankelijk van de arts.
Hij moet het nu doen.
En wij wachten 🙁

Na 6 slepende uren is de operatie dan eindelijk klaar.
En hij is gelukt!

Hierna volgt herstel.

Wat ben ik blij dat het voorbij is.
Blij dat hij geluk heeft gehad.
Blij dat hij zijn lichaam voelde.
Blij dat hij wist dat dit niet klopte en dit uitsprak.
Blij met het engeltje op zijn schouder.

Ik heb me in die periode weer een klein meisje gevoeld.
Mijn papa.
Mijn hele kinderperiode vloog aan me voorbij.
Met mijn vader in de hoofdrol.

Niets is eeuwig.
Genieten van het moment.
Niet later of ooit.

Nu.