Soms…

Heb ik mijn week niet.
Misschien is het in werkelijkheid maar 1 of 2 dagen…
Maar het voelt als een hele lange week.

Alien.

Zo lijkt het dan.

Iedereen zit je stom aan te gapen.
Geen idee waarom.
Zit er iets op mijn gezicht?
Of wat is het dan?

Kijk dan niet zo moeilijk!
En zeg je medemens gedag.
Of glimlach in ieder geval.

Nee… strakke gezichten, die staren…

Ik begrijp ze niet.

Mensen die geen aandacht aan je schenken.
Terwijl jij wel aandacht aan hun schenkt.

Het maakt mij onzeker.

De school en de leraar van mijn dochtertje hebben geen snars verstand van haar.
En ik vind daar wat van :-0

Ik zou al mijn frustraties eruit gooien als we het daarover gaan hebben.

Op mijn werk en daarbuiten heb ik de grootste moeite om te blenden.
Niet dat ik er zin in heb…
Maar alleen zijn, wil ik ook niet.

En mezelf alleen voelen wil ik al helemaal niet.

Misschien weet ik gewoon niet wat ik wil.

Nou ja…

Misschien in bed en onder een deken.
Wachten tot deze periode weer voorbij gaat.
Want dat doen ze,

Ze gaan voorbij.

Wat het is?

Geen idee.
Het lijkt;

Een onzekerheid dip.
En het gevolg is dan een sociale dip.

Hierna voel ik me;

Een alien.

Niemand ziet je en niemand begrijpt je.