Het voorjaar heeft in de tuin goed zijn werk goed gedaan.
Het groeit en het groeit.
Alsof het een wedstrijd is wie het snelst groot is.
Zo hard doen ze hun best.

Planten kunnen niet lopen.
Maar ze hebben daar wel wat op bedacht.
Ze zaaien zich razend snel uit of kruipen over de grond.
Slingeren door een boom of komen uit het niets midden in een struik.

Op zoek naar nieuwe ruimte of naar elkaar.

Wie zal het zeggen?
Ik heb geen idee.
Maar het zag er woelig uit.
Als een oerwoud.

In gedachten loop ik met mijn kapmes door de tuin.
Eigenlijk is het de snoeischaar, maar het voelt hetzelfde.

Ik waan me door het groen, en het ongedierte.

De kliko zit vol.
En ik ben weer in de realiteit.
Mijn oerwoud is weg.
Maar mijn tuin is weer terug.

Goh…

Dat ging eigenlijk best wel lekker.
En ik zou nog veel meer willen doen.

Ik denk dat het gewoon fijn voelt om te woelen in de tuin.
Ontdekken hoe mooi een plant weer is gegroeid of hem terugbrengen naar zijn plek…

~waar ik hem wil~

Planten zeuren niet en geven niet op.
Ze beginnen gewoon weer opnieuw.

Gelukkig maar.
Anders zou altijd alles hetzelfde zijn.
Imperfectie is mooier.
Het triggert mij om creatief te zijn.

Of het er gewoon maar te laten zijn.