Herinneringen.
Herinneringen als draden die je niet ziet.
Draden van een web.
Gesponnen om het verleden te vertroebelen.
Maar door 1 aanraking alles alert maakt en je alles weer duidelijk ziet.

Mijn oma is overleden.
Ze was er klaar voor.
Al jaren, maar nu was het haar tijd.

Zij was de laatste schakel naar een verleden die ik ver
achter mijn spinnenweb had verstopt.
Alle herinneringen van die tijd waren achter een wit web niet goed meer zichtbaar.
Aanwezig, maar op een verre achtergrond.

Tot op de crematie.

De gezichten van de meeste, waren gezichten uit het verre verleden.
Elk gezicht had een herinnering en een verhaal.
Niet altijd leuke en de herinneringen waren als vergeelde foto’s, maar dan in je hoofd.

Een tijdsgevoel van een ander leven, maar toch uit dit leven.
Ik werd er misselijk van.

De overspoeling van deze herinneringen maakte mijn hoofd vol.

Nu een dag later is het nog merkbaar.
Het heeft behoorlijk wat teweeg gebracht.

De geesten uit het verleden leken te herrijzen.
En ze dachten dat ze sterk waren.

Maar die tijd is geweest.

En ligt ver in het verleden.