Wanneer ben je naakt?
Als je kleren aan hebt of als je laat zien wie je bent?

Deze week heb ik veel mensen zien reageren op elkaar.
Een caissière die haar klanten niet groet en wat voor invloed dat het geeft.
Iemand die in de stad fietst en boos is op een voetganger omdat hij rondkijkt.
Ongeduldige automobilisten omdat zijn voorganger in zijn eigen tempo rijdt.
Een voetganger die stug doorloopt omdat hij “dacht” dat hij voorrang had.
Mensen die hopend wachten voor een zebrapad totdat er iemand stopt.

Het is guur buiten en weinig zon.
We hebben allemaal de dikke winterjas aan en vaak een capuchon of muts op.

Onder deze dikke laag kleren kan je je flink verstoppen.
Het geeft een veilig gevoel denk ik zelf.
Je eigen huisje om je heen.

Alsof het makkelijker is vanuit zo’n dikke laag uit te schieten naar de ander.
Zo…vanuit het niets lijkt het wel.
Want, waarom?

Geen idee.

Nee.

In de winter zijn we niet naakt. En naar de ander nooit echt.
We zitten naar binnen gekeerd en nu letterlijk met een dikke laag om ons heen.

Als we ons naakt gedragen zouden we ons ook kwetsbaarder voelen.
Zouden we dan misschien ook wat meer rekening houden met een ander?

De natuur draagt geen jas of kleren.
Je ziet precies wat het is en hoe hij zich voelt.
Wij verbergen alles.
En begrijpen niet…waarom.