Vandaag zag ik een oudere man die ik al een tijd niet had gezien.
Daar liep hij met een wandelstok om zichzelf steun te geven.
Nog steeds even aardig en dat straalt hij uit. 
Engelen geduld als hij lang moet wachten.
En de rust die in zijn aura hangt is voelbaar.

Als een echte mijnheer.

Het is op mijn werk waar deze man wekelijks spullen komt halen.
En deze type man, doet mij denken aan een soort gelijk iemand.

Die meneer was een oude man en ook vaak op mijn werk.
Bijna dagelijks kwam hij documenten brengen en halen.

Mijn collega’s hadden eerder dan ik door dat hij er was.
En waren dan heel druk met wat anders.
Hij praatte zoveel en lang, hoorde ik van hen.

Ik hielp hem vaak en luisterde.
Hij vertelde heel veel.
Maar wat hij vertelde, boeide mij ook.

Hij had veel bewondering en verwondering.
Hoe kon het dat…
Wat zou…
Toen dat…

Ik was altijd geboeid met wat hij vertelde of wat hij zich afvroeg.
Maar ik kon natuurlijk niet te lang luisteren.
Het werk riep ook.

Maar er was altijd 1 zinnetje wat mij altijd bij is gebleven.
“ik ben zo benieuwd naar wat hierna is”

Hij is daar achter gekomen.

Na een kort ziekbed is hij overleden.
Op de rouwkaart stond helemaal bovenaan 1 zin;

“ik ben zo benieuwd naar wat hierna is”