Het is ochtend en heb de kinderen net naar school gebracht.
Ik ga nog even naar de winkel om wat lekkers voor onze lunch te halen.

In een heerlijke ochtend roes zeg ik goedemorgen tegen de brood mevrouw en de groenten meneer.

Rustig aan schuif ik in de rij bij de kassa.
In een kassa rij staan we allen met onze eigen gedachten, onze eigen dilemma’s of leuke bezigheden die we gaan doen die dag.

Ik houd altijd afstand tussen mijn voorganger, zeker als hij gaat pinnen.
Of leg netjes een bordje op de loopband zodat mijn achterganger weet dat hij zijn boodschappen neer kan leggen.
Een beetje rekening houden met elkaar zeg maar.

Maar goed.
Ik sta in de rij.

Opeens voel ik mijn achterganger letterlijk tegen mij aan stoten.
Ik kijk achterom.
En daar zit een man in een scootmobiel.
Okee…kan gebeuren denk ik…

Mijn voorganger rekent af.
Ik wacht af en houd afstand.

Opeens hoor ik achter mij;
“Hallo…kan je even doorlopen want dan kan ik mijn boodschappen neerleggen”

Nu was het zo dat zijn scootmobiel zo groot was dat het de hele kassa in beslag nam.
En ik niet dichter naar mijn voorganger kon stappen zonder in zijn “privé pin ruimte” kon staan.
En hij nog LANG niet aan de beurt was…

Kijk ik om.

Ik zeg niets en kijk zelfs of ik toch nog meer ruimte kan maken om te voorzien in zijn behoefte.

Maar er gaat van alles door mijn hoofd.

Ik ga naar huis.
Verbaasd en beduusd.
En heb daar nog een uur last van gehad.

Ik snap het niet.
Ik hield rekening met iedereen. Tenminste…dat was wat ik dacht dat ik deed.
Waarom doet zo’n man dan zo?

Raar…

Op zo’n moment overrompeld het mij en zeg ik niets.
Ik heb geleerd om niet te reageren. Maar inhouden is ook niet goed.

Mensen hoef je niet op te voeden en zullen dan ook niet luisteren.
Iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf.

Het zal zijn gebrek zijn geweest aan geduld, goede communicatie of vrok.

Het is niet van mij.
Maar alles van hem, diegene.
En niet van mij.