Sporten…

Elke week en jaren lang heb ik mezelf naar de sportschool gesleept.
En nu…was ik de weerstand zat.

In de sportschool lijkt er een vleeskeuring.
Testosteron vliegt je om je oren.
En de ene kan nog meer tillen dan de ander.

Dat waren een paar redenen waarom ik in de groepslessen zat.
Maar ook daar voelde ik me niet meer fijn.

Het enige wat voor mij opviel was;
“Kom op, ga door, nog even…”

Ja, nog even en ik kan niet meer.

Constant over je grens heen.

Nee…
Dat wil ik niet meer.
Niet tot het uiterste gaan, maar lief zijn voor mezelf.

Na vaak niet geweest te zijn.
Schuldgevoel omdat je eigenlijk WAT moet doen.
Heb ik mijn abonnement opgezegd.

Wat een bevrijding zeg!

Bij mij twee straten verder op is een yogacentrum.
Dat leek me wel wat en heb een proefles meegedaan.

Wat een verschil zeg.
Alles, maar dan ook alles is anders.
Zelfs de mensen die daar komen lijken anders.

Alles gaat met rust, de stem van de leidster, de muziek, de ruimte.
Zelfs de kussentjes ruiken naar lavendel.

En toch…

Wat moest mijn lichaam werken zeg.
Dan weet je hoe stijf je eigenlijk bent.
Het leek alsof ik nog nooit getraind had.

Ja…

Hier wordt ik blij van.
Ik heb hard gewerkt, maar ik ben niet moe.
Ik loop naar huis en de zon straalt.
Mijn lichaam voelt dat hij heeft gewerkt, maar hij draagt mij die dag op handen.