Wanneer ik vroeger met mijn barbies speelde,
verkleedde ik een mooie barbie in vermomming.
Met andere kleren, skibril, aparte schoenen, twee jassen, het haar helemaal vast, was ze onherkenbaar en had ze van niemand last.
In het spel met de barbie was het voor de andere barbies dan ook heel verrassend wanneer ze haar ware gedaante liet zien.

Ik ben rustig, niet luidruchtig en heb niet het hoogste woord.
Ik kan het wel, maar vind het vaak niet nodig.
Prima vind ik het, maar het zijn vaak anderen die je willen horen en zien.

Goed.

Tuurlijk kan ik dat, maar alleen wanneer ik dat nodig vind.
Ik merk genoeg op, dus af en toe delen zou moeten kunnen.

Op het werk is het momenteel nodig.
Het wordt een beetje van je verwacht zeg maar.

Die vermomming helpt mij. Om bij mezelf te blijven.
Maar af en toe moet hij daar af.

Wanneer ik de vermomming uit moet trekken, lijkt het alsof ik mezelf moet voorstellen.
Ze zien een andere kant.

Tuurlijk ben ik diezelfde.
Alleen zonder de vermomming zien ze blijkbaar iemand anders.

Ik kreeg van mijn collega een spreuk via mijn telefoon.

“Don’t underestimate me…
De tekst zou op mij slaan 🙂

 

En dan…
Denk ik met een glimlach terug aan de barbie.

Laat je niet beïnvloeden door wat je ziet.
Want diep van binnen zit er altijd meer in, dan je soms van buiten doet lijken.