Ik was gewoon een drankje aan het drinken met familie.
Met zijn drieën lekker gezellig kwebbelen.
We hebben het gezellig, maar toch broeit er iets bij mij.

Ik merk het al gelijk na 10 minuten en elk kwartier
wordt ik eraan herinnert.
Niet door hun…

Nee… dat doe ik zelf.

Zij gaan samen in de energie en ik voel anders.
Ze hebben een bepaalde golflengte, die ik niet kan vinden.

Ondanks dat, blijft het gezellig.

Maar ik krijg er een triest gevoel van.

Een gevoel van anders zijn.

Thuis aangekomen blijf ik erover denken.
Ik snap waarom ik het voelde.
Maar wat maakt het uit?

Alsof ik niet anders mag zijn, van mezelf?
Of moet ik altijd aansluiten in de kudde?

Ik slaap er nog een nachtje over.

Want verstand zegt het goed.
Maar gevoel laat het niet los.

De volgende dag ga ik sporten.
Op de fiets.

De zon schijnt.
De vogeltjes zingen.
Mooie bloemen komen voorbij.
Ik voel de wind die zachtjes mijn huid streelt.
Het voelt alsof hij me van alle kanten zachtjes kust.

Ik geniet.
Ik denk…

En ik weet & voel.

Ja!

Daar is mijn besef en ik voel het door mijn hele lichaam.

Ik hoef niet zoals anderen te zijn.
Ik wil niet zoals anderen zijn.
Ik hoef niet over alles mee te praten.
Ik ben blij met mezelf.
Ik geniet van andere dingen.
Ik merk en zie andere dingen.
Ze zijn altijd subtiel, maar hebben een grootse invloed.