Alles of niets.
Het lijkt heel veel en daarna helemaal niets.
En eigenlijk… is dat ook zo.

Ik ben van nature iemand die erg graag ontdekt, creëert en probeert.
Ik ben vaak gewoon nieuwsgierig naar alles wat ik nog niet weet.
En soms lijkt het een honger die ik bijna niet kan stillen.

Alles is dan leuk, geweldig, mooi, interessant, en…
En nog zoveel woorden meer omdat je dat enthousiasme bijna niet kan omschrijven.

Alles stroomt dan gewoon.
En ik laat me meevoeren op al die prachtige gevoelens die ik door die ervaringen krijg.

Het is een levenslust die dan uitbarst als een vulkaan.
Maar dan niet met heet lava, maar met sprankelende glitters en sterren.

Ongeduldig schieten ze alle kanten op en weten niet waar ze het eerste willen en zullen landen.

Voor mij is het dan belangrijk om mijn kalmte te bewaren en niet alles tegelijk te willen.
En dat valt dan niet mee met al die prachtige ideeën.

Wanneer ik dat niet doe, geef ik alles.

Echt alles…

Zo veel omdat ik het leuk vind.
Maar teveel dat ik zelf niets meer over heb.

En dan…kan ik niets meer…
Zo moe.

De balans…

De balans lijkt voor mij dan een deksel op de vulkaan.
Maar dat is gewoon mijn ongeduld.

Het is geen deksel, maar gewoon mijn gezond verstand.
Hij weet en heeft ervaren, meerdere malen want ik ben eigenwijs, wat er gebeurd als ik doorga met alles te geven.

Die balans is voor iedereen verschillend en een uitdaging.
Mijn glitters en sterren mogen schitteren en stralen.
Heerlijk!

Maar…
Ze mogen niet allemaal weg.
Mijn lichaam wil ook graag blijven stralen.
En alleen ik kan daarvoor zorgen.