Het is een zondagmiddag en eigenlijk wil ik gewoon thuis zijn.
Ik zit op mijn fiets en fiets naar een “high tea” met mijn collega’s.

Het is in een dorpje verderop en ik kan het met gemak fietsen.

Ik ben zenuwachtig.
Raar…want er is geen reden toe.

Ik ken iedereen, alleen de ‘setting’ is anders.
We zijn niet op het werk.

Dit is niet hun eerste high tea moment.
Voor mij wel.

De groep spreekt met elkaar af om samen te fietsen.
Ik ga liever alleen.

Dan kan ik me nog ff voorbereiden.
Geestelijk.

~Als je dit zou herkennen, dan weet je dat die momenten belangrijk zijn~

En anders is het een gevoel uitstel van executie.
Gewoon…omdat het een nieuwe situatie is.
Het gevoel slaat nergens op en ik laat me op mijn fiets vervoeren naar de plek van bestemming.

Veel te vroeg natuurlijk, want ik kom nooit te laat…

Ik fiets nog een blokje om door de weilanden en ontdek mooie wandelpaden die ik nog nooit gezien heb.
Het is tijd en daar is iedereen.
We gaan naar binnen en ik merk dat sommige ook even moeten inkomen.

In een aparte ruimte, speciaal voor ons, krijgen we de lekkerste hapjes en een gezellige pot thee.

Het is lastig te omschrijven, want het was gezellig en lekker.
Maar ik was gebroken.

Waarschijnlijk was ik al moe en had geen zin in een nieuwe situatie.
Ik ben gegaan omdat ik deze situaties meestal uit de weg ga en misschien daardoor ook leuke dingen kan missen.
Als ik geweest ben kan ik pas zeggen of het wat voor mij is.

Dus…moet je het een keer proberen.

Het was een kippenhokje met 11 kippetjes.
Ze kakelden en kakelden.
Ze aten.
En dronken.
De kakel kreten dansten tegen de muren.
Het was een gezellig kippenhokje, zonder hanen.
Gelukkig was ik niet de eerste hen, die naar huis ging.

Maar wel de tweede 😉

Nog even lekker op de fiets uitwaaien.
Thuis…
Onder de douche gestapt en daarna de afzondering opgezocht.

Okee…
Ik had het geprobeerd.
En het was leuk, maar het is een afweging of dat het allemaal waard was.