Sommige mensen houden van diepgaande gesprekken. Anderen houden het liever simpel.
Oppervlakkige gesprekken en de diepgang in gesprekken.
Bij oppervlakkig voel ik eigenlijk niets.
Terwijl ik met de diepgang een verbondenheid voel.

Ik had afgelopen week een training van mijn werk.
Het was een individuele training en toch in een groep.
De training was niet met mijn eigen team, maar met andere collega’s van andere afdelingen.
Gemixt zeg maar.

In een kamer zaten we door elkaar.
De meeste kende ik wel.
Dus voor mij was dat goed genoeg.
Ik had een goede groep gekozen en het waren rustige mensen.

In een training wil ik graag eruit halen wat voor mij het belangrijkste is.
En ik vind… alles begint bij jezelf.

De trainer zei… we gaan niet vanuit ik…

En toen was ik het even kwijt.

Ik kijk naar de trainer en naar de mede collega’s.
We geven antwoorden op vragen en denken goed mee.

Knap van ons!

Maar ik zie ook..een kunstje wordt gedaan en wij doen het na.
Precies zoals van ons verwacht zou worden.
Er wordt niet gekeken of iedereen het kunstje kan of überhaupt ooit zou leren.
Of waarom iemand zo zou reageren en waarom iemand stil is.
En vooral niet…wat je dan zou kunnen doen.

Nu denk ik…
Het voelde als oppervlakkige tekst dat door de lucht zweeft.
Je ziet hem, kan hem aanraken, maar meer doet ie ook niet.
Wanneer mij dit opvalt ga ik er maar diepgang aan hangen.

Meer gewicht geven.
Om alles te vertalen, naar mezelf.
Waar het allemaal begint, gewoon bij jezelf.
Ik ben de zender.
Ik ben de ontvanger.

En zo haal ik eruit wat erin zit.

Ik kan immers ook niet naar die zwevende lucht en woorden blijven staren.
En ook niet een kunstje opvoeren als een zeeleeuw in een theater.