Ik noem mezelf soms een Emo.

Er rollen druppeltjes gevoel uit mijn ogen wanneer ik over gebeurtenissen praat die mij raken.
Ik noem mezelf een Emo omdat die gevoelens eruit willen en zich niet beperken tot het gebruiken van woorden.

Nee… mijn gevoelens willen stromen.

LETTERLIJK.

Ik ben Emo wanneer mijn ogen gevoel eruit laten rollen tijdens het kijken van een zielige film.
Ik zucht als ik de tranen voel prikken bij een liefdevol momentje op televisie.
Ik zap gauw verder wanneer een zender dierenleed laat zien.
Ik zorg dat mijn gezicht en ogen weer “normaal” zijn na het kijken van een Disneyfilm met mijn kinderen in de bioscoop.

Als ik het zo achter elkaar beschrijf… zou je er bijna een beetje triest van raken.
Maar mijn gevoelens zijn net als de regen…

Je kan het niet bedwingen.

En soms wordt er gewoon moe van.
Emoe zeg maar…
Pfff…. wat een gevoel de hele tijd zeg!

Maar…
Meestal…
Haal ik mijn schouders op.

Mijn gevoel en lichaam werken gewoon goed samen 🙂

Mijn man plaagt me er wel eens mee en weet precies de momenten te vinden.
Precies wanneer ik mijn gezicht wil verbergen tijdens een zielig film-momentje…
Zoekt hij mijn gezicht.

Lachend kijk ik hem dan aan en zeg ik met natte wangen;

Ik huil niet hoor!

😉