Wanneer ik zit te wachten op iets wat er niet is, is het de tijd voor ontwikkeling.

Normaal gesproken weet ik die ruimte te vullen met van alles en nog wat.
Aan het einde van de dag is er dan ontzettend veel gebeurd en gedaan.
Ik ben dan trots en voldaan.

Deze laatste weken was er ruimte.
En geloof me…ik geniet van ruimte of van even niets.

Maar dit voelde anders.

Het is alsof je zit te wachten op de bus.
Alleen die bus gaat gewoon niet komen.
In de verste verte niet.
En je wacht…en wacht…

Een teleurgestelde ruimte en je vervoer, waar je afhankelijk van bent, is niet gereed.
Hij lijkt zelfs zijn rijbewijs niet te hebben en mag je niet vervoeren naar de volgende halte.

En dan…duurt wachten lang.

Maar vandaag…
De bus staat voor mijn neus…en ik mag instappen!
De chauffeur mag mij eindelijk vervoeren naar de volgende halte!

Ik blijf dan waarschijnlijk wel in de dezelfde plaats, maar een nieuwe halte is een nieuwe ontwikkeling.

Ik weet dat de tussenstop en het wachten nodig was.
Innerlijk moest er nog wat werk gebeuren.
En in de buiten wereld moest alles op zijn plaats gezet worden.

Nu voelt alles weer anders.
Het is weer gaan stromen en ik roep;

JA!

Ik mag mee met de bus.
En ik heb er zin in!