Veel mensen leven een gejaagd leven.
We moeten dit en we moeten dat.
En gisteren moesten we eigenlijk dit en volgende week dat.

Zucht…

Waarschijnlijk is dit voor velen herkenbaar.
Meestal leggen we dat onszelf op en soms een beetje door buitenaf.

Hoe dan ook…
Het levert stress op en je leeft niet meer in het hier en nu.
Je gaat dus voorbij aan…

Jezelf!

Vandaag hebben we beiden een dagje vrij.
We besluiten lekker een dagje weg te gaan.

In plaats van de drukte op te zoeken, heb ik behoefte aan rust.
En mijn man gelukkig ook 😉

We gaan een dagje naar een welness.

Binnen is het stil.
Het is een doordeweekse dag en er zijn maar weinig mensen.
Heerlijk die rust.

Ik dobber in het water en kijk naar de lucht.
Met mijn oren onder water en gezicht naar boven kijk ik naar de bomen.
De wind laat alles dansen en vogels vliegen voorbij.
Ik hoor niets.
Alleen het ruisen van het water.
Ik zie niets.
Alleen de wolken die voorbij drijven.

Ik kan wel uren blijven dobberen.
En heb daar echt lang gelegen.

Tijd lijkt stil te staan.

Ik zou hier voor nu… wel eeuwig willen blijven.

Maar de klok maakt me weer realistisch.
Het is alweer tijd om te gaan.

Dit soort dagen doe ik te weinig.
Zo voelt het althans.

Het gevoel van dobberen zit nog in mijn lichaam.
Al zitten we weer in de auto en zijn we onderweg naar huis.

Thuis aangekomen heeft de dag niet stil gestaan.
De dagelijkse dingen mogen weer worden opgepakt.

Mijn lichaam heeft geen zin en wil eigenlijk verder dobberen.
Hij heeft de rust ervaren.
En vond het wel lekker.
Even niets.
Echt helemaal niets.