Winkelen met kinderen.
Ik denk niet dat veel mensen dat een leuke combinatie vinden.
Zowel voor de volwassenen als voor de kinderen.

Maar soms is het gewoon nodig.

Tijdens het winkelen denk je dan…
🙁

Maar je kinderen waarschijnlijk ook…

En anders vertellen ze je het wel.
Wel honderd keer ofzo…

De kinderen hadden nieuwe kleren nodig.
En gewoon iets meenemen, dat gaat niet meer.
Dus we moesten naar de stad.

Mijn moeder ging ook mee.
Gezellig en weer eens wat anders.

Alleen… wanneer ik winkel, doe ik dat niet uren.
Ik hou dat zelf niet vol en mijn kinderen al helemaal niet.
En nog een noot…
Mijn moeder vindt winkelen geweldig.

Mijn zoon was al gauw klaar. In de eerste de beste winkel was daar alles wat hij nodig had.
Daarna op pad voor dochter.
We hadden zelf ook het een en ander nodig (al waren dat maar drie winkels).

Na een lunchmoment  was het eigenlijk al klaar.
Ik merkte dat de drukte vervelend werd en was moe.
Mijn dochter had duidelijk ook geen zin meer.

De buitenlucht, de warmte in de winkels, alle gezichten die voorbij liepen, waren genoeg.
Ik raapte mezelf bij elkaar en we kwamen bij haar winkel.
Hier zouden we gaan slagen.

Ik loop de winkel binnen en de muziek staat voluit.
Echt…veel te hard gewoon.

Ik kijk naar mijn dochter die nog buiten staat.
En wenk haar naar binnen.

Ze kijkt omhoog naar waar de muziek vandaan komt en knijpt met haar gezicht.
Ik zie dat de muziek ongewenste prikkelingen geven.

We zien gelukkig gelijk leuke kleren en ik moet haar overhalen om het te passen.
Ze duikt in een hokje en zegt dat ze geen zin heeft.
Mijn moeder wil graag dat ze uit het hokje komt, maar ze wil niet.

Ik snap het.

Ik duik bij haar in het hokje en kijk haar aan.
Ze barst in huilen uit.

Het is teveel.

We hebben nog 1 ding gepast en gelijk betaald.

Terwijl anderen misschien nog langer hadden willen blijven was het voor ons echt klaar.
Te lang geweest.
En hop naar huis.

In de auto zit ik naast haar.
Ik ben kapot.
Hoe zou zij zich dan voelen.

Mijn moeder wil een lekker praatje houden en mijn dochter alleen maar stilte.
Tranen glibberen voorzichtig over haar wangen.

Ik vraag mijn dochter haar muziek op zetten,
haar oortjes in te doen,
haar ogen dicht te doen.
En alleen te luisteren naar haar muziek.
Nu is ze in haar eigen omgeving, afgesloten van alles en iedereen.

Ze wordt rustig.
En ik begrijp haar.
Het valt soms ook niet mee.