Van de week was het dan eindelijk zover.
Sinterklaas.
Kriebels zou je er zelf van krijgen
en dan niet alleen van die beste man.

Het begint wanneer de school van de kinderen wordt omgetoverd  in een paleis voor sint en piet.

Sinterklaas wordt nu tastbaar en de spanning wordt langzaam opgebouwd.
Het sinterklaas journaal is inmiddels heilig.
En mijn oudste vraagt iedere dag wanneer hij de schoen zetten mag.

Ik kijk hem aan en denk aan wat ik hem twee jaar geleden heb uitgelegd over de beste man.

Maar goed, het hart van onze jongste klopt nog steeds voor de cadeautjes van deze beste man.
Dus zetten wij onze schoen.

Maar niet iedere dag.

En ja…het blijft leuk om die spanning de volgende dag te zien.
Wat zou hij mij gebracht hebben deze keer?

Mijn dochter is ruim een week voor sinterklaas niet te genieten.
Wil niet normaal naar bed en is ’s morgens niet vooruit te branden.

…

Ik snap de spanning en probeer me dat iedere dag te herinneren.
Al vergeet ik dat af en toe omdat het kriebelt.

De laatste schooldag van de week voordat het sinterklaas is.

Ik moet gewoon werken en breng de kinderen naar school.
Op school aangekomen is het druk.
En al gauw zie ik een tafereel wat zich ieder jaar afspeelt.

Piet heeft een cadeautje voor ze gebracht.
Het klaslokaal op slot gedaan en de sleutel verstopt.
Stoute Piet! Elk jaar maakt hij er een boeltje van.

Ik wring me door de menigte en loop langs alle kinderen die zoeken, springen en hun spanning niet meer onder controle hebben.
Bij het lokaal van mijn kinderen zie ik hetzelfde tafereel.
Ik houd afstand en richt me op een ouder die ik ken.

Alle ouders wachten met smart op die sleutel.
En ondertussen sluit ik me af van alles wat ik hoor en zie.

Het is gewoon veel en ik was vergeten dat dit vandaag was.

De sleutel is gevonden.
Mooi!
Kus en we kunnen gaan.

Volgende dag.

Pakjesavond!

Met de nadruk op avond…

Jeemig! wat duurde de dag lang voor de kinderen.

~En voor mij ook~

Hoelaat gaan we naar oma?
Hoelaat is het?
Gaan we bijna?

Die spanning stuitert overal naar toe en het voelt als stuiterballen tegen mijn lijf.

Eindelijk tijd om te gaan.

Pakjesavond bij mijn moeder is gezellig.
De spanning loopt op na het eten.
Iedereen is er.
Wanneer zal hij komen?

Opeens bonkt iemand op de ramen.
Kinderen kijken geschrokken en weten dat hij het is!

Cadeautjes staan gestapeld boven op een kamer.
Het raam staat open.

Hij is geweest!

Beneden pakken we de cadeautjes uit.
En wachten netjes op elkaar.
Maar al gauw komt de spanning bij ze eruit.
En ze veranderen in magneetjes op alle cadeau’s.

Na een uur ga ik zitten en geef ik als pakjes aangever/verdeler mijn stokje af.
Even voor mij genoeg.

Wanneer alle cadeautjes op zijn, speel ik een kaartspel met mijn zoon.
Even verder niets, geen hectiek meer.

Leuke avond en fijn dat het voorbij is.

Voordat we gingen had ik mijn grote tafel, na een week, net schoon en opgeruimd door alle surprises die gemaakt moesten worden.

En heb daar twee uur van genoten.

Nu we zijn thuisgekomen belanden alle cadeaus en gekregen surprises op diezelfde tafel.
Wetende dat dat zeker nog twee dagen daar zal liggen.
Opeens krijg ik last van een kriebel.