Uit verveling of nieuwsgierigheid wil ik nog wel eens thuis mijn werkmail openen.
Zeker na een weekend of als er veel ontwikkelingen zijn.

De laatste vijf maanden zijn er te veel ontwikkelingen geweest die niet altijd fijn waren.
Er moesten vaak concessies gemaakt worden en snelle beslissingen genomen worden.
Met de nadruk op snel…

Ook met steeds minder mensen moet je je “kunstje” doen.
Dat geeft logisch meer stress en verandering is vaak lastig.
Zeker voor iemand die van rust en regelmaat houdt.

Wat bezielt je, dat je in hemelsnaam in je vrije tijd…je werkmail te openen?…

Geen idee…

Vandaag was het zo’n dag.

Tijdens het ontbijt had ik de tijd en open ik de werkmail op mijn telefoon.

~handig zo’n mobiel die altijd dicht in de buurt ligt~

Niet dus.

Ik lees hoe vol mijn postbus zit.
Ik lees hoeveel overleggen er in mijn strakke agenda gepropt worden.
Ik lees dat we anders te werk gaan i.p.v. we in een 2 uur durende vergadering hadden afgesproken.
Ik lees en verbaas me…
Ik lees en ik denk…

En het gaat een eigen leven leiden.

De onduidelijkheid die is gerezen, roepen vragen op.
Er ontstaat een wervelwind in mijn hoofd.
Hij neemt me mee.

Hij slingert mij al wervelend door alles wat we beleven en langs alle collega’s die wat vinden.
Mijn heldere verstand is vertroebeld door de wervelwind.

Hij houdt me krachtig vast en laat me niet los.

Helder nadenken is even niet mogelijk en hoe sneller ik het wil loslaten, hoe krachtiger hij wordt.

Na veel verzet besluit om mee te draaien in de wind.
Ik voel dat al die gedachten er gewoon zijn en dat ik blijkbaar best wel een hoop vind.

De wind wordt rustiger.

Ik maak een besluit.
Wanneer ik op mijn werk kom, vertel ik wat ik vind.
Verder kan ik er nu niets mee. Ik ben thuis en niet op mijn werk.

Deze conclusie voelt goed.
Dingen moeten bij mij altijd landen.
In een wervelwind kan ik niets zien.

En mijn werkmail thuis openen…is een keuze.
Het gevolg hoeft niet hetzelfde te zijn.

Maar de consequentie aanvaard ik… door mijn mail te openen.