Midden in de nacht word ik wakker.
De wind raast door de bomen en blaast met al zijn kracht om zich heen.
Het giert om het huis.
De regen mag zelfs niet recht naar beneden vallen en slaat hard met vlagen tegen de ramen.

Hij maakt veel kabaal alsof hij veel te doen heeft in een korte tijd.

Ik kruip dieper onder mijn warme dekens en luisterend val ik in een diepe slaap.

De volgende ochtend zie ik dat de vele bladeren, die nog aan de bomen zaten, zich hebben laten vangen
door de wind.
Alles ligt bedolven onder een gele deken van bladeren.
De wind heeft er nog steeds niet genoeg van en blaast fel van zich af.

Ik trek mijn warme jas aan en zoek een dikke sjaal. Ik kijk mijn hond aan en hij sprint overeind.
Laarzen aan en mijn haren los.

Op naar buiten.

De wind blaast door mijn haar en drukt met grote smakken in mijn gezicht.
Ik hoor zijn gebulder door de bomen en slaat uiteindelijk neer op de grond.
Ik schuif mijn laarzen door het dikke bladerendek en schop het omhoog alsof ik weer 5 jaar oud ben.
Mijn hond volgt de bladeren die de wind weer mee neemt en af en toe raakt ze uit balans door de felle wind.

De herfstwind was hard nodig om de bladeren van de bomen te blazen.
Het is bijna december, tijd om het oude blad los te laten en te rusten.
Terug naar de wortels zodat ze in het voorjaar weer kunnen stralen.

Binnen zet ik een grote mok thee.
Ook mensen mogen rusten met de donkere dagen.

En ik bedenk me…

Dat we net als bomen terug kunnen naar onze wortels.
En het oude van ons af te schudden.
Om stil te worden…
Om te rusten…
Om vervolgens weer opnieuw te bloeien in het voorjaar.