Ik hou van schilderen.
Of het nou op een muur is of op een doek…
Ik vind het allemaal leuk.

Het fijnste is wanneer je de tijd hebt. Dat is eigenlijk wel zo prettig.
Wanneer ik schilder, is mijn hoofd leeg.
Ik zie hoe de verf iets mooier maakt.
Ik voel hoe de verf uit mijn kwast gedrukt wordt. Bij elke streek maak je iets. Hoe het eruit ziet, maakt niet uit. Wanneer je je gevoel volgt, wordt het altijd iets.

Als ik op een doek schilder, doe ik dat graag abstract. Ik kan mijn gevoel daarin laten gaan en alles wat ik neerzet op het doek is goed. Het hoeft niet mooi te zijn, er zit gevoel in en daar gaat het mij om.

Mijn man had mij gevraagd een schilderij te maken voor in de woonkamer. Een Spaanse danseres om precies te zijn. Nou wijkt dat heel erg af met wat ik meestal schilder. Dus er kwam een ietsiepietsie onzekerheid over me heen.

Nou…
Oké… ik was erg onzeker over het mogelijke resultaat.

Het had even tijd nodig.
Maar na het juiste plaatje uitgezocht te hebben, ben ik begonnen.

Eerst de achtergrond en lekker in mijn abstracte vorm.
Een paar dagen later de Spaanse dame opgetekend en dat viel me niet tegen.
Zo benieuwd naar het resultaat, dat ik de dag erna de tekening heb geschilderd.

En ik moet zeggen…
Ik blijf er naar kijken…

Of het mooi is?

Mijn man vindt het mooi en het hangt aan de muur in de woonkamer.

Ik was onzeker, maar ik blijf kijken en mezelf verwonderen.

Heb ik dat gemaakt?

Ja…
Ik heb blijkbaar mezelf verbaasd.

En elke dag laat die dame op het doek mij herinneren dat er altijd meer mogelijk is, dan je zelf denkt.