Dieren heb ik altijd van jongs af aan geweldig gevonden.
Ook nu loopt er een hond in mijn huis te tippelen en kwispelen.
Buiten staan de konijnen van de kinderen en geniet ik
van alle vogels in mijn gras.
Insecten vindt ik wat minder… maar zelfs die zet ik liever
buiten in plaats van dat ze te “pletten”.
Ze voelen immers ook.

Vanochtend bracht ik lopend de kinderen naar school.

Op de terugweg denk ik aan mijn kopje koffie.
Lekker in de tuin.
Heerlijke stilte.

De herfstzon schijnt door de bomen en
ik zie dat de mensen hard in hun tuin hebben gewerkt.

De kliko’s staan voor de huizen.
Bomvol met hun snoeiwerk.

Ik loop verder en hoor de vuilniswagen.

Oja…ik mag wel opschieten, mijn kliko
moet ook nog naar de straat.

Opeens valt mijn oog op een slak.
Hij zit bovenop een kliko.
Ik hoor de vuilniswagen dichterbij komen…
Ver zal de slak niet meer komen.

In mijn hoofd gaat het snel.
Als ik hem laat zitten, wordt ie “geplet”.
Als ik hem eraf haal…heeft ie geluk.

Ik twijfel geen moment en pak de slak eraf.

De vuilniswagen draait de straat in en begint met legen.

Ik neem hem mee en zet hem onderweg in de struiken,
onder een blad.
Hier zullen de vogels hem ook niet snel zien.

Tja…

Wanneer ik wegloop, moet ik zelf ook even glimlachen.

Ik kon hem gewoon niet laten zitten.
Dan had ik hem maar niet moeten zien.