De kids zijn logeren.
Dit betekent voor ons, tijd voor elkaar.
Heel belangrijk om tijd samen door te brengen.
Dat hoef ik niemand uit te leggen.

We plannen leuke dingen, zoals een etentje.
Verder wilden we nu iets anders doen.
Iets wat we nog nooit hadden gedaan.

Naar het museum.

Ik hou van schilderkunst en waar kan je
veel schilderkunst uit de geschiedenis zien…
In het Rijksmuseum.

Ik was nieuwsgierig en het voelde immens groot.
Een logische route hadden we niet bedacht.
We wisten wel wat we wilden zien.

Alles wat ik zie met mijn ogen en mooi vindt, wil ik met mijn handen voelen.

Het is geen tic, maar gewoon een ervaring die ik wil voelen
om hetgeen beter te begrijpen.

~maar dat kan je maar beter niet doen daar~

Simpelweg…verboden.

Ik loop altijd overal makkelijk op mijn hakschoenen.
Natuurlijk had ik ze nu ook gewoon aan.
In de eerste zaal met kunst…had ik daar gelijk al spijt van.

Overal door het hele museum lag een houten parketvloer.
Je hoorde me overal lopen… en het galmde door alle de ruimten.
Ongemerkt door de menigte lopen ging gewoon niet.

hmmm….

Vandaar dat ik overal sportschoenen zag?

Die waren waarschijnlijk vaker geweest.
Of goed voorbereid.

Verder was de kunst prachtig.
De nachtwacht gezien, het melkmeisje en nog zoveel meer.

Maar toen…
In een bepaalde ruimte wilde ik weg.
Kreeg het benauwd, terwijl het niet druk was.
Er lagen veel voorwerpen en meubels uit de oudheid.
Ik dacht dat het aan mij lag en hield me rustig.

Een paar ruimtes verder…
Ik bleef maar voelen en het voelde veel.

Tot we samen 1 bepaalde ruimte tegelijk binnen gingen.
We liepen samen door de deur.

En bonk…

Alsof je je hoofd stootte tegen een muur die je niet zag.
Zo zag het er ook waarschijnlijk uit.
Want ik zag mijn man ook terug deinzen.

Er was natuurlijk geen onzichtbare muur,
maar een zwaar beladen atmosfeer.

Hij drukte behoorlijk.

Mijn man ervaarde hetzelfde.
In ieder geval fijn dat hij dat ook voelde.

Ik kijk om me heen en zie portretten van mensen.
Verder zien ik grote speren en kleine kanonnen.

Het is een kamer die gaat over de slavenhandel.
De attributen die er zijn, zijn gebruikt tegen slaven.
In de afbeeldingen zie je veel geweld en verdriet.

Deze sfeer was duidelijk nog aanwezig en was
niet afkomstig van de mensen die er liepen.

Het was de energie en sfeer van de spullen.
In deze kamer lag een geschiedenis vol van pijn en verdriet.
Dit was een akelig gevoel.

Elk attribuut uit het museum heeft een geschiedenis.
Een hele oude geschiedenis met vaak een diepe betekenis.

Wanneer je dit voelt, krijgt het nog meer betekenis.
Het kan overweldigend zijn, zeker wanneer het geen fijne geschiedenis is.