Gisteren was het zo’n dag die ik liever over had gedaan.
Het begon al vroeg op de ochtend.
Ik kwam op voor mijn kind.
En viel de pestkop in de rede.
Nooit mee bemoeid omdat hij zelf moet groeien.
Maar gisteren stond ik erbij en nam het voor hem op.

En daarna gebeurde het.
Normen en waarden gierden om me heen.
Onmacht en gevoelens die er niet mochten zijn.

Dit was de conceptie van iets wat ging groeien.

Want ik ging denken.

Door het denken werd het groot.
Het kreeg aandacht.
Het kreeg een vorm en het was nou net niet de vorm
die ik wilde…

~Het monster is geboren~

Het monster liep met me mee.
Ging mee naar mijn werk.
Zat aan mijn bureau.
Deed de boodschappen en ging koken.

Hij achtervolgde mij overal en
zat me de hele dag in de weg.

Ik liet aan niemand merken dat ik een monster had.
Ik probeerde hem te verstoppen.
Bang dat ze het monster zagen en mij niet meer.

Uiteindelijk ga ik s’avonds toch maar praten over mijn dag.
Over de ervaring die ik heb gehad die dag.

Ik laat mijn monster zien.

Hij is inmiddels super groot en staat op scherp.
Maar ook kwetsbaar en bang.

Het monster is een mij…
Een mij die dichtgeklapt is.
Een mij die niets mocht zeggen of vinden.
Een mij die ook rechten had.
Een mij die gelijk had.
Een mij die gehoord wil worden.
Een mij die gezien mag worden.

Zodra ik denk dat ik iets niet mag of niet goed ben…
Dan creëer ik…

Mijn eigen monster.