Vandaag de laatste dag van het jaar. Als ik terugkijk naar de afgelopen jaren is december echt een hectische maand. Zeker toen de kinderen nog op de lagere school zaten. Iedereen wilde wat van je.

Althans… Zo voelde dat op een gegeven moment. En natuurlijk was alles gezellig, maar het vergde ook bakken energie.

Dit jaar is het bij mij heel anders verlopen.

December was anders dan anders. Het was veel stiller en intenser. Het gemis rondom mijn moeder was groot. Vorig jaar was het nog zo vers en leefde ik in een roes. In deze maand had een collega haar moeder verloren die na een dankbare verzorging oud had mogen worden. Ze was dankbaar en erg verdrietig. Ik miste haar daardoor nog meer.

Een deprimerende wolk hield mij gevangen. Hij ontwikkelde af en toe in een regenbui (meestal wanneer ik wilde slapen). En bij het opstaan zei de wolk ook “goedemorgen”.

Op het werk was de werkdruk nog altijd hoog. Ik was toe aan vakantie. Ik riep nog thuis: “was ik maar een weekje ziek thuis op de bank”.

Nou… Dat heb ik geweten.

Dat resulteerde amper twee dagen later in pijn in mijn lies. Zo erg dat ik amper kon lopen. Zelfs een bezoek aan de huisarts en ziekenhuis kwam aan de pas. Gelukkig niets ernstigs.

Maar om een lang verhaal kort te maken… Ik zat een week met mijn laptop op de bank. Ik kon namelijk niets.

Afspraken moest ik afzeggen en etentjes gingen door andere omstandigheden al niet door.

Alsof het zo moest zijn. Op een of andere manier had ik dit wel even nodig. Afstand en rust. Reflecteren en rust. Rust had de hoofdrol en heelt vele wonden.

De kerstdagen zijn, misschien mede hierdoor, pijnvrij en gezellig verlopen. Ik heb genoten van mijn gezin en mijn directe familie.

Ik ben dankbaar en besef ontzettend wat ik heb.