Sinds het plotselinge overlijden van mijn moeder, eet mijn vader 1 dag in de week bij ons. Gezellig voor ons en een gezonde maaltijd voor hem. Het gemis is nog altijd heel groot. Het is dan fijn dat je zo’n goede band met elkaar hebt. Je bent heel zuinig op elkaar.

Gisteren zijn we bij mijn vader op bezoek geweest. Dit deden we op zondag vroeger behoorlijk vaak, zeker toen de kinderen nog klein waren. Mijn vader is al meer dan een week behoorlijk aan het hoesten en heeft er erg last van. Het ziet er koortsig uit.

Ik merk dat ik dat moeilijk vind om te zien. Er is immers nu niemand in huis meer die hem kan verzorgen. Het is anders als wij dat op afstand doen. Hij weet niet zo goed waar hij moet beginnen. Alle middeltjes die mijn moeder altijd had, hebben wij bij elkaar gezocht om hem te helpen. Een “hittepit” voor zijn stijve nek vindt hij gelukkig fijn. Hij laat zich helpen.

De kerst hebben we ook in zijn huis aangebracht. Hij vindt het niets om dit zelf te doen. Mijn moeder deed dat altijd. Ze maakte er behoorlijk veel werk van. Wat altijd heel gezellig was.

Ik mocht niet teveel doen en heb goed geluisterd. Hij moet er immers zelf naar kijken.

In de avond zijn we naar huis gegaan. De kerstlichtjes twinkelden in huis. De grote kerstboom heeft plaats gemaakt voor een kleine, maar de gezelligheid is merkbaar.

Het geeft mij rust om hem zo achter te laten.

Voordat ik ben gaan slapen heb ik nog wat oude filmpjes gekeken die mijn moeder ooit een keer had gefilmd. Deze had ik pas van mijn vader gehad en nog niet eerder gezien.

Wat zijn dat mooie herinneringen! En zo dierbaar.

Ik mis haar elke dag en op sommige dagen doet het pijn. Gisteren was het een dag dat het gemis ’s avonds een beetje teveel werd. Het liefste wil je je dierbaren voor altijd vasthouden terwijl je weet dat dat niet mogelijk is.

Herinneringen… Alleen die kun je vasthouden en voor altijd koesteren.