Ik loop op mijn vrije dag buiten in de zon. De teckel loopt vrolijk met mij mee. Voordat we kunnen oversteken, wachten we geduldig op een aantal auto’s. Het is een lesauto met twee auto’s erachter, die hem op de voet volgen. De eerste volgauto grijpt zijn kans en haalt op een hoge snelheid gehaast in. Ik sta verwondert naar het tafereel te kijken en kijk naar de tweede volgauto. Daarin zit een wat oudere dame en glimlacht hoofdschuddend naar mij en rijdt zachtjes verder achter de lesauto.

Hierna steek ik rustig over en glimlach in gedachten.

De lesauto was zich van geen kwaad bewust. Hij is gewoon aan het leren. De eerste volgauto was geërgerd, had haast en wilde er gewoon voorbij. De laatste auto was gevuld met een iemand, die zag wat er gebeurde, mijn verwondering, zijn ergernis en haar geduld.

Het was grappig om te zien, en zij maakte mij deelgenoot van dat moment. De rust en vriendelijkheid straalde uit haar auto.

Ik heb gemerkt dat ik mij ook meer kan overgeven aan het moment. Een andere fase van het leven zou ik het kunnen noemen.

Het voelt nog als nieuw en zoals nieuwe schoenen moet je dat inlopen. En daardoor valt het mij ook op. En door dit tafereel zet het mij aan het denken.

Want het is eigenlijk wel een zaligheid.

De vertraging. Minder haast, minder energieverlies.

En meer aandacht!

Zo kom je ook overal. En leef je meer in het moment.