Je kent het vast wel, bezorgdheid.
Bezorgdheid is mijn zwakke kant.
Het verlamt me en houdt me verstikkend vast.
Ik kan er niets mee.
Mijn bezorgdheid heb ik over mijn kinderen.
Mijn dierbaarste bezit.
Geen controle over mogelijk, zeker niet wanneer ze ouder worden.

Van nature ben ik iemand die luchtig tegen alles aankijk.
Alles komt altijd goed.
Dat is een overtuiging en een heerlijke nuchterheid.

Maar die stomme bezorgdheid…
dat knaagt aan me als een muis aan een stuk kaas.

Vanochtend de huisarts gebeld voor mijn zoon.
Je komt dan in zo’n keuze menu en na
vijf minuten heen en weer toetsen,
stond ik in de juiste wachtrij.
Ze waren zojuist open, dus ik was snel aan de beurt.

Je vertelt je verhaal met daarin je vraag.
Ze gaan overleggen.
Ik word inmiddels zenuwachtiger.
Daar is ze weer.
Ze weten het niet en vraagt of ik na 11 uur wil terugbellen.
Ze gaan het voorleggen aan de arts.

Prima, geen probleem.
Liever dat ze er goed overleg over hebben.

Een minuut na 11 uur bel ik gelijk terug
(ik houd me altijd aan afspraken).
Nog steeds bezorgd natuurlijk en
heb mijn gedachten geprobeerd te verzetten.
De tijd gaat dan wat sneller…

Ik sta in je juiste wachtrij.

“Er zijn 12 wachtenden voor u”
hoor ik op het bandje.

Oké…dat is veel…toch wacht ik.

In een keer hoor ik, “u bent de eerst volgende aan de lijn”
Dat ging snel!

Zweet in mijn handpalmen… wat zullen ze zeggen?

“U wordt doorverbonden”

En… WEG…

De lijn is verbroken.

Grrrrrrrr rot bandjes!

Ik bel terug en hoor op het bandje:
“Door technische omstandigheden kunnen wij u nu niet te woord staan”

Tuurlijk! heb ik weer, is het eerste wat ik denk.

Maar goed… even later denk ik..
Ik heb niets in de hand, zelfs de telefoon niet.
Het heeft geen zin om je druk of bezorgd te maken.
Alles gaat zoals het gaat en je hebt (vaak) geen invloed.

Je kan er naar kijken als een rivier. Laat hem voorbij stromen.
En wanneer je erin gaat, blijf boven water.
Een rivier kan krachtig en verraderlijk zijn.
Wanneer je erin beland, probeer rustig te blijven,
anders ga je kopje onder in het zware water die je door weerstand zelf hebt veroorzaakt.

Pffff ik ben rustig en bel na een uur weer terug.
Ja…de technische storing is verholpen.

Ik krijg een mooi antwoord: “niets aan de hand en niets nodig”.

Toch is stiekem…dat het enigste wat ik vandaag wilde horen.