I can see clearly now the rain is gone. En de clouds are ook voorbij gedreven. In ieder geval zijn ze in beweging. En dat is goed.

Ik heb mezelf tijd gegeven. Ik hoef niet zoveel meer van mezelf. Even niet sporten, geen dieet, geen verplichte zaken. En heel veel rust.

‘S avonds na het douchen even niets. Vaak vind ik even een uurtje in bed liggen dan heerlijk. Soms even lezen of naar het plafond staren. Alles is goed en niet omdat ik het van mezelf moet.

Ik merk dat het mij helpt.

Ik word weer helder en kan mezelf weer horen en voelen. Ik voel zelfs hoe een ander zich voelt of de sfeer waar hij of zij in zit. Dit was lang geleden. Als je aan het doorrennen bent, kan je niet voelen. Je hebt daar gewoon geen tijd voor. Dit geldt ook voor verdriet. Dit hield mij niet gevangen, want je mag verdriet hebben. Het verdriet om het verlies van mijn moeder voelt nog steeds als een onbegrijpelijke gebeurtenis. Maar ik kan hem nu plaatsen in een denkbeeldig kistje. Het verdriet past erin en het deksel past ook. Ik kan hem openen, maar ook weer dichtdoen.

Ik kan nog niet zeggen dat dat goed voelt. Dat voelt nog raar om te zeggen. Maar het is oké.

Doordat ik mezelf een “time-out” heb gegeven ontstaan er gaten in het wolkendek. De zon mag af en toe weer schijnen en het wordt daardoor meer helder. Je kan dan meer. Meer aan, meer voelen en meer mens zijn.

Ik ben nog niet klaar. Het gaat nog even verder. Ik heb mijn “time-out” wel een houdbaarheidsdatum gegeven. Iets wat je te lang in stand houdt, is niet goed. Net als een pak melk overstuur kan gaan, kan dat bij dit ook.