Ik merk dat ik de laatste tijd niet echt mezelf meer ben. Ik heb moeite en strooi zout op elke slak die passeert. Niemand doet het goed en sta op scherp. Op iedereen heb ik wel wat aan te merken en de “bagger” stroomt als lava uit mijn mond.

unstoppable…

Zelf stoom ik over dat landschap en heb “nergens last van “. Ik zie ook alleen maar verdort land, dus wat zeuren ze nou? “Het is toch de waarheid”, zeg ik dan. Mijn arme partner leeft blijkbaar op een ander stukje land. Gelukkig nodigt hij mij nog steeds uit op dat andere stukje land.

Want eigenlijk ben ik gewoon verdrietig…

Onder al die boosheid zit verdriet. Het lukt gewoon even niet om daar goed naar te kijken. Ik stop het liever heel ver weg, want niemand zit daar op te wachten, denk ik dan. Boosheid kan je verbitteren en dat zou ik niet willen.

Lavaland is eeuwenoud en gecreëerd door verbitterde breinen. De gehele dag stromen eigenlijk gekwelde woorden uit de mond. Het enigste wat zo’n lavastroom met zich meebrengt is dood en verderf.

Maar lava maakt ook vruchtbaar. Zodra lava afkoelt is het de meest vruchtbare aarde die er is. En zo kan het ook met lavawoorden. Zodra je bent afgekoeld kan je pas nadenken. Als alle woorden die je ooit allemaal hebt ingehouden eruit gestroomd zijn, volgt een overdenking.

Die overdenking zijn de zaadjes die uitgroeien tot een nieuw gewas. Een nieuw landschap.

Je krijgt best vaak de kans om een nieuw landschap te creëren.