Als het leven je onderuit heeft gehaald, valt het niet mee om overeind te komen. Soms heb je geen zin of zie je het nut niet meer. Alles is tijdelijk, zo ook deze gevoelens.

Een ingrijpende gebeurtenis in je leven tekent je. Het beschadigd je en het laat je achter met schrammen of een diepe wond. Het is de kunst om die wond te verzorgen zodat het kan helen. Of dat het in ieder geval een kans krijgt om te helen.

Het plotselinge overlijden van mijn moeder heeft diepe wonden achtergelaten. Ze doen pijn en ik probeer ze schoon te houden. Ik probeer het niet onder een pleister weg te plakken, zo zou het alleen maar etteren. De wond is zichtbaar en het maakt mij kwetsbaar.

Het leven vraagt niet aan je of iets eerlijk is. Het leven leeft en vlamt als een kaars en een kaars raakt een keer op. Hij dooft.

Het regent al drie dagen en vandaag de hele dag. De herfst… Ik hield ervan.

Al die dagen zit het donker, de bewolking en de regen mij in de weg. Het voelt koud en kil.

We gaan de tijd in van het donker en het licht. De dagen worden korter en de nachten langer. Een kaars. Hij zorgt voor warmte en licht. En dat is ook wat je nodig hebt om te helen.

Warmte en licht. Warmte van je dierbaren en het licht zien in alles wat er nog wel is.