Je zwemt in een diepe oceaan. Wanhopig kijk je om je heen of je iemand kunt zien…maar helaas…je bent helemaal alleen.

Het leek wel of deze week een thema “onzichtbaarheid” in beeld wilde brengen. Op het werk hadden we eten besteld. De bestelling had ik doorgegeven en het eten in ontvangst genomen. Bij het uitdelen van de maaltijd ontbrak mijn avondeten. Het is wat het is en bel naar het restaurant voor mijn ontbrekende maaltijd.

Gisteren waren we bij mijn ouders en bestelde eten. Nu voel je hem al aankomen… En inderdaad, na het uitdelen ontbrak mijn maaltijd.

In beide gevallen is het even balen en zeg ik zo snel mogelijk “geeft niet, het komt wel”.

En natuurlijk maakt het niet uit. Maar toch als ik mijn gehele week zo bekijkt, heb ik ’s avonds een beslissing genomen.

Het maakt wel uit!

Het ging niet alleen over het eten waar ik in gemist was. Maar ook bij andere waardevolle gesprekken werd ik niet gezien. Ik houd veel rekening met een ander en ik luister naar alles waar iemand mee zit.

En in hun behoeften… cijfer ik mezelf totaal weg.

Dat moet anders.

Ik mag ook zeker een mening hebben, een verhaal, een persoonlijkheid. Net als ieder ander.

Zonder in te vullen wat die ander mogelijk wel of niet van mij vindt.

Het klinkt heel sterk.

Maar eigenlijk is het een onzekerheid die vastgeketend zit in mijn lichaam.

En ik bang ben voor wat er kan gaan komen, als ik de sleutel van het slot draai.