Deze week was anders dan anders. Eigenlijk was hij gewoon hectisch. Voor mijn werk hadden we drie dagen lang een ander programma. Een programma wat normaal gesproken maar 1 of 2 keer per jaar is en op 1 dag. Nu waren het drie dagen achter elkaar.

Voor deze dagen moest ik een hoop informatie weten. Het lukte mij niet om er structuur in aan te brengen zodat ik het beter kon onthouden. Iets wat mij normaal gesproken een stuk makkelijker af gaat.

Dit gaf stress.

Om alles klaar te maken voor deze drie dagen hebben we de dag daarvoor ’s avonds doorgewerkt. Hierna startte de eerste dag. Mijn wekker stond anderhalf uur eerder en in de avond moest ik weer naar kantoor om zaken af te sluiten.

Ik was moe. En dit was pas de eerste dag.

Ik sliep slecht omdat ik de volgende ochtend weer vroeger dan normaal op kantoor moest zijn. Verslapen doe ik nooit, maar op de 1 of andere manier was ik ontzettend bang dat ik me zou verslapen. Slapen was daarom lastig.

Op dag drie zou het meeste gebeuren. In de ochtend kwam ik op kantoor en keek in de spiegel.

Wow…

Het was alsof ik de hele nacht had gehuild. Zulke dikke ogen.

Aan de gang dan maar. Doorgaan in het programma.

Deze dag was veel en lang. De informatie die mij die dag en de dagen daarvoor overspoelde hadden een verstopping gecreëerd in mijn hersenen.

In de avond kwam ook niets meer binnen. Na een dag van 19 uur was het klaar en kon ik naar huis. Naar bed.

De volgende dag was ik een dweil. Zo’n vieze natte dweil die veel te lang in de kast had gestaan. De rest van de week ben ik geïrriteerd. Geen zin in mensen, geen zin in bellen of appjes. Geen zin in niets. En een heel kort lontje.

Het was simpelweg gewoon teveel. De afwijking van mijn normale ritme, de informatiestroom, de hoge lat die ik mezelf aan meet, het was te veel.

Ik had alles gegeven.

Zoveel, dat ik zelf niets meer had.

Soms kun je er niets aan doen, omdat het bijvoorbeeld bij je werk hoort. Maar een dosering in wat je geeft, is soms wel handig. Het is knap lastig als je door moet en moet afwijken van je normale patroon.

En eigenlijk wil ik gewoon graag mee doen.