Of je nu ook gevoeliger bent voor angst, het zal best. Mijn grootste angst wil ik niet eens beschrijven, niet uitspreken of gestalte geven. Naast deze angst is er ook angst voor angst hebben. Of het nu een sociale angst, pleinvrees of claustrofobie is, ik ken er echt veel te veel.

Al die angsten samen hebben 1 gemene deler; “ze smaken bitter vies”. Ze kleven als een vies snoepje aan je vast, waarvan je de smaak maar niet uit je mond krijgt. En op de een of andere manier worden ze overal aangeboden of liggen ze zomaar op de grond.

Ja, eigenlijk is het daar waar ze horen, op de grond.

Want ze brengen je nergens.

Verlegenheid is bij mij een vriendinnetje van angst. Ze kunnen echt heel goed samen en ze houden elkaar in stand. Niet dat ze samen heersen, nee ze zijn gewoon aanwezig.

Gisteren kwamen ze sterk naar boven en het liefste zou ik dan schuilen in de armen van “kom maar, ik los het wel voor je op”. Maar ik wilde iets en dan moet je het zelf doen (vind ik zelf).

Ik heb mezelf geholpen door niet teveel te denken en gewoon te doen. Wat kan er mis gaan? En wordt je opgegeten?

Nee dus!

Ik heb het gedaan, ben gegaan, was in gesprek en heb mijn wensen verteld.

Op dat soort momenten komt er veel op me af. Maar ik ben mezelf gebleven en weet je…

Dat ging best goed!

Moraal van het verhaal…

Ik weet dat angsten echt heel erg kunnen zijn en dit was maar een kleintje. Maar als je angst je gevangen houdt, zal het groeien tot een reusachtig monster.