Ja wat kan ik zeggen… Vandaag is echt een dag die beter maar snel voorbij kan gaan.

En hij begon nog zo mooi…

Vandaag is mijn vrije dag. Ik had besloten om nog voor het ontbijt eens lekker een uurtje te fietsen. Nou en dat was toch eens lekker wakker worden. De wind blies mij tot de helft van mijn route en hierdoor kon ik rustig genieten. De tweede helft moest ik het zelf doen en de wind was recht in mijn gezicht. Hij hield mij behoorlijk lang op mijn route. Maar ik kan niet anders zeggen dat we samen een mooi spel hebben gespeeld.

Tevreden van de inspanning ga ik aan een kopje thee en yoghurt.

Hierna ging het alleen maar bergafwaarts.

Ik erger me aan van alles. Het slechte donkere weer, een onvoldoende van zoonlief, pubergedrag van dochterlief. Het is allemaal onder 1 dak en schuilen kan niet.

Verbergen voor de realiteit is niet mogelijk en je moet het er mee doen. Maar het lukt me vanmiddag niet.

Ken je Iejoor uit Winnie de Poeh?

Die ken ik ook.

Van het einde van de ochtend tot halverwege de middag voel ik mij een stekelvarken. Ik hou mijn stekels scherp en laat ze duidelijk zien. Met een onzichtbaar schild hou ik iedereen op een verre afstand.

Maar daaronder zit natuurlijk iets anders.

Iejoor.

Ik merk aan mezelf dat mijn stekels er niet meer zijn en er een Iejoor tevoorschijn komt. Iejoor is pessimistisch, somber en het lijkt alsof hij zwaar depressief is.

Eigenlijk vind ik hem gewoon heel zielig.

En toch is hij ook heel lief.

Ik kijk naar buiten, het regent en het is donker aa n het worden. De mooie sneeuw is weg en de lucht is grauw.

Het is tijd om Iejoor achter te laten en weer verder te gaan. Dit gaat niet altijd makkelijk en soms duurt het een nachtje.