Ik dans heel graag. Maar dan wel op muziek die ik echt mooi vind. In mijn sportschool geven ze zumba. Gelukkig niet de normale zumba, deze heeft echt goede ritmische muziek.

Als ik daar dans word ik blij. Opgetild door de muziek die mij als een veertje laat bewegen op de maat van de muziek.

Bewegingen die je normaal gesproken niet zou maken of het liefst niet zichtbaar maakt voor anderen. Maar als ik daar dans…

Dan dans ik.

En toen kwam de lockdown.

Pats.

Alles (weer) dicht.

Ik ging best vaak en nu… Is de muziek weg. Want dit kun je niet thuis doen. Alles is zo anders. Het is de muziek, de ruimte, de lichten, de mensen, de gelijkgestemden waar je enthousiast van wordt.

Vorige week kreeg ik een berichtje van “mijn zumba juf”. Of ik mee wilde dansen in een filmpje voor de sportschool op hun pagina.

Nou…

Daar hoefde ik niet over na te denken.

Ja, natuurlijk!

Normaal gesproken zou ik dit zo spannend hebben gevonden. Of dat ik niet zo goed zou durven. Maar nog een kans om te dansen…

Ik was vereerd.

Dat mijn rug op dat moment aan diggelen lag, had ik maar even niet genoemd.

Na heel veel stretch oefeningen en paracetamols ging het elke dag beter. En op de dag van het filmpje ging het redelijk goed. Op een paar bewegingen na.

Ik heb gedanst en was in een andere wereld. Dit was mijn danswereld. Mijn uurtje van ‘niets aan je hoofd hebben’ en alleen te bewegen op de maat van de muziek. Met heel mijn hart.

Wat had ik het gemist.

Na de les zweefde ik naar buiten en heb de hele avond de veertjes onder mijn voeten gevoeld.

•