Je lijkt iets kwijt te zijn. Of is de wereld iets verloren? Af en toe snap ik het gewoon niet meer. Wat is er aan de hand? Kom ik dan echt van die andere planeet?
Het zijn gevoelens waar ik in deze tijd niet graag over praat of schrijf. Ik was al gewend dat ik niet altijd alles kon vertellen aan iedereen. Want ik ben graag eerlijk en vertel hoe ik iets voel. Maar vaak zit daar niet iedereen op te wachten.
Soms lijkt het net alsof mensen willen dat je met ze meepraat en niet jouw inzicht willen horen. Zeker niet jouw verhaal. Dan hebben ze ineens geen tijd of aandacht. Ze doen dan net alsof ze luisteren, maar ik voel dat het koord verbroken is en dat de aandacht van een ander liever speelt met zijn of haar eigen gedachten.
Prima.
Soms vertel ik het dan toch snel in een korte versie. En soms ben ik dan klaar met het gesprek.
Tenminste… Met mijn gesprek.
Met wat nu in de wereld leeft, lijkt niet alleen een virus. Het lijkt meer op een monster die in de kast van ieder huis woont. Het monster lijkt veel invloed te hebben op het gedrag van de mensen. En ze zien alleen het monster.
Sommige mensen hebben geen monster in de kast of leven ermee samen. Anderen begrijpen dat niet, want het monster bestaat en daar moet je bang voor zijn. De discussie of je nu wel of niet een monster in je kast hebt of dat je ermee samenleeft lijkt een nieuw monster te creëren. Maar dan tussen de mensen in. En tegenover elkaar. Het steekt ogen uit en prikt gevoelens lek.
We zijn iets kwijt en dat ligt niet in de kast.
Het ligt gewoon naast ons. Door te kijken en in te leven in de ander. Laten we de vergeten mensen weer hun stem teruggeven. Kinderen te geven wat ze hadden. En monsters erkennen, maar geen hoofdrol geven.
