In twee verschillende werkdagen heb ik twee totaal andere ervaringen gehad. Het lijkt niet zo bijzonder, maar het zijn ervaringen die je toch ietsjes aandacht mag geven.

Ik vind mijn werk leuk en heb leuke collega’s. Natuurlijk hebben we wel eens wat, maar dat is in een goed huwelijk ook. Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met een collega. En dit gesprek verliep niet helemaal lekker. Ik merkte aan mijn emoties dat ik blijkbaar ergens last van had.

Ik heb nog wel eens de illusie dat ik de huid van een olifant heb. Ik verzeker mijn collega’s dan ook dat ik echt wel ergens tegen kan en dat ze niet voorzichtig met mij hoeven te zijn.

Op dat moment voelt dat dan ook echt zo. Knap he.

Nou…

Die woorden kan ik in ieder geval goed uitspreken.

Want in dat gesprek, kwamen de woorden en zinnen uit de mond van die onbewuste collega rechtstreeks in mijn bloedbaan.

Wat nou “dikke huid”.

En ik vond er ook gelijk echt wat van. Er zat blijkbaar al wat te “pratten” en dit is het risico van niet praten. Maar ook zeker je voordoen, wie je werkelijk niet ben.

Eigenlijk ben ik een klein muisje met af en toe een grote mond die bij de kudde olifanten wil horen.

~Ik blijk toch af en toe geaaid te willen worden~

Zucht.

Blijkbaar voelen mensen ook wel aan hoe je een beetje in elkaar steekt. En dat brengt ook mooie gesprekken op je pad. Vaak help je mensen, gewoon door te luisteren. En te zijn wie je bent.

Met mijn muizenoortjes heb ik vandaag met veel aandacht geluisterd. Geluisterd naar de collega’s die het even nodig hadden. Het is fijn om er even te kunnen zijn voor diegene. Aandacht voor het verhaal en het gevoel.

Zo zie je maar.

Iedereen wil af en toe geaaid worden. Een beetje liefde en aandacht doet groeien, ook als je het geeft.