Zeg het maar… Zou het toch aan het weer liggen? Of de donkere dagen voor kerst? En daarna nog meer donkere dagen? Want de vooruitzichten zijn niet al te best. Wat is het waarom ik nergens zin in heb.

Niet dat er nu veel te doen is…

Maar ik heb ook gewoon geen zin. Er komt niets uit mijn handen. Ideeën zijn er wel, maar ze liggen diep gezonken in de diepte van de zee. Iets houdt ze vast of ze hebben gewoon geen zin om aan de oppervlakte te komen.

Ik heb zelfs geen zin om ze eruit te vissen.

Ik ben anderhalve week vrij van het werk. Wat had ik daar zin in. Kerst was anders dit jaar, net als voor zoveel mensen. Toch hebben we het heel leuk en gezellig gehad. Het geeft ergens ook wel rust dat je niet kunt doen wat je normaal gesproken zou doen.

Maar vandaag moest ik wel even zuchten. De hele week zit je overdags met een lamp aan in de woonkamer. Het is gewoon zo donker buiten. En hang maar een beetje in het rond.

Je zou denken dat je door al die rust je Mojo wel kunt vinden. Maar mijn Mojo laat zich niet zien.

Ik heb daar last van.

Waar is mijn “Drive”. Mijn “Wil” en “Stip op de Horizon”?

~Ik denk dat ze met zijn drieën aan het kaarten zijn op de Stille Oceaan~

Ik voel me zielig en zie alles heel dramatisch. Een lichtelijke midlife crisis komt in luchtbelletjes naar boven borrelen. En denk aan al die mensen die van alles bereikt hebben. Ook de mensen die ik niet ken. Maak ik wel iets af? Kan ik het allemaal wel?

Die rust geeft mij teveel tijd om na te denken.

We gaan wandelen in het bos en praat erover. Mijn man houdt mij een spiegel voor en na een tijdje borrelen mijn zielige luchtbelletjes niet meer.

Even je hoofd leegmaken helpt.

Ik laat het maar toe.

Drive, Wil en Stip op de Horizon hebben het gezellig op de bodem van de oceaan. Ik denk dat ze ook even rust nodig hadden.

Het kaartspel zal eens vervelen en dan…

zal Mojo ze vinden.