De dagen zijn kort en de zon laat zich bijna niet zien. Thuis lig ik als een cocon opgerold op de bank onder een dekentje. Daar zou ik het liefst willen blijven liggen tot de zon weer gaat schijnen. Wachten tot het leven weer meer kleur krijgt en levendiger wordt.

Gelukkig schijnen de kerstlichtjes in huis. Ze twinkelen in het rond. ZIJ lijken blij en vrolijk. Een groot meer van zelfmedelijden en frustratie ligt op de grond.

Ik werp mezelf van de bank.

Genoeg.

Naar de bakker en lekker met de fiets. Even trappen en wapperen in de wind.

Onderweg haal ik een echtpaar op de fiets in. De man gaat ineens mijn kant uit, terwijl ik inhaal. Moeilijke capriolen moet ik uithalen om niet tegen hem aan te botsen. Ik zucht inwendig heel diep om hier niets van te zeggen of te vinden. Terwijl ik de bocht fiets, wordt ik ingehaald door een auto. Een tegenligger die dit niet in een bocht verwacht schrikt. Ik trek mijn stuur nog verder naar de kant. Dit fietsrondje werkt niet echt voor mijn humeur en wil mezelf herpakken, maar het lukt niet.

Een boze uitdrukking verschijnt en wil zich vestigen op mijn gezicht.

Ik sla het fietspad op en er fietst een vrouw mij tegemoet. Ze weet niets van wat je zojuist hebt ervaren, wie je bent of hoe je je voelt. Ze glimlacht vriendelijk met haar hele wezen. Ik glimlach vriendelijk terug en mijn kern wordt meteen geraakt.

Met een grote glimlach fiets ik verder. En denk daar over na.

Ze gaf iets heel simpels, maar ik had het net nodig. Een gevoel van verbinding, een lief gebaar. We zijn allemaal mensen en we staan min of meer in hetzelfde schuitje. Een beetje liefde en aandacht voor elkaar kan een wereld veranderen.

Bij de bakker word ik door een vriendelijke verkoopster geholpen. Ik maak een kort praatje en stap met een zonnetje op de fiets.

Of de zon nu echt heeft geschenen, weet ik niet meer. Maar die glimlach verlichtte mijn hele wereld, al was het maar voor die dag.

Vriendelijkheid geef je door en het kost niets. Het maakt jouw dag mooier en die van een ander ook.