Afgelopen dinsdag zat ik al vroeg in de trein. Het was donker en regenachtig. Sinds een paar weken zit ik op een cursus voor het werk. De cursus is interessant en er komt veel voorbij wat ik ooit heb geleerd, maar nooit nodig had. Tijden veranderen en die kennis en verdieping heb ik nu nodig. Stiekem heb ik altijd een onverzadigbare honger naar kennis gehad. Heerlijk om alles te eten…uh weten 😉

Mijn radertjes draaien overuren en ik schrijf driftig op wat ik niet wil vergeten. Ik maak gelijk een overzichtje, een tabelletje en aantekeningen om te bewaren.

~Eigenlijk lijk ik wel het beste kind van de klas~

Nou…

Afgelopen dinsdag had ik een ietsjes minder goede dag.

We krijgen les van een aardige man, die ontzettend veel weet en daarom ook veel verhalen vertelt. Ik hang aan zijn lippen en de woorden blijven rollen uit zijn mond. De toon hypnotiseert mij en af en toe glimlach ik. Zo lijkt het alsof ik nog weet waar het over gaat.

Maar de werkelijkheid ligt iets anders. Mijn gedachten liggen ver verzonken.

Want terwijl ik zo zit te luisteren en uit het raam kijk naar de grauwe lucht, valt mij zijn stem op.

Meneer de Uil.

Die stem kluisterde mij vroeger aan de buis. Een monotone stem die hele spannende verhalen kon vertellen. In geuren en kleuren keek ik naar alle gebeurtenissen van het dierenbos.

Als ik dat nu zou terug kijken, zou ik het vast niet snappen.

En net als de fabeltjeskrant vlak voor bedtijd van onze “lieve kijkbuiskinderen” werd uitgezonden, ging bij mij ’s middags een lampje aan en een stekkertje uit.

Af en toe kom ik bij en hoop ik dat hij niets aan mij vraagt. Ik heb namelijk geen flauw idee waar ze het over hebben.

Ik glimlach naar de leerkracht en hij houdt zijn boek vast, net als meneer de Uil.

Op dat moment hoop ik dat de middag gauw voorbij is.