Ik sta onder de douche. Heerlijk alleen met alle ontelbare watermoleculen om me heen. Het is in ieder geval 1 van die rustige momenten van de dag. Zeker in de avond. Rust en afsluiting van de dag.

Herken je dat?

Ik dacht ineens aan vroeger en hoe je kunt veranderen. Alleen verander je nooit echt. Je ontwikkelt.

Je eigen “ik” zal niet veranderen, je groeit ergens naar toe. Net als de bomen die steeds groter worden.

Vroeger op school vond ik spreken voor de klas echt zo eng. Denk dan aan de basisschool. Daar was het echt angst. Een klein bibberig piepstemmetje kwam dan uit mijn mond, die alleen voor mezelf hoorbaar was.

Vreselijk.

Op het voortgezet onderwijs werd het maar iets beter. Al kon je die spreekbeurten niet ontlopen. Ik kreeg daar ook in de gaten dat “als ik stop met praten” het dan stil viel in de klas.

En ik kan je vertellen…als je dat denkt…

~komt er ook geen geluid meer uit je mond~

Dat moet je echt niet tijdens je spreekbeurt doen. De starende ogen van je publiek worden groter en je hoofd wordt roder.

Ja…

Het waren nooit mijn favoriete dingen op school.

Nu in het “grote mensenleven” duurde het ook even. Op het werk ben ik ook gaan groeien.

Kleine stapjes.

En met steeds grotere passen.

Ik weet nog het moment dat ik iets belangrijks kon toevoegen in een vergadering. Ik was verbaasd. Ik had de aandacht, er werd geluisterd. Alsof je het nog nooit had meegemaakt.

Waarschijnlijk wel.

Al was het nu een openbaring en was dit een nieuw pad wat ik nog niet had gevonden. Nu blijft het niet mijn favoriete bezigheid; spreken in het openbaar. Maar het lukt en het gaat elke keer beter.

Ik moet ook gewoon niet de lat te hoog leggen. En soms MAG je ook gewoon onzin zeggen. Dan heb je een discussie en die leidt ook altijd tot iets.

Dus ja…

Als ik kijk naar een boom, die heeft er ook een tijd over gedaan om zo groot te worden.

Hoe kan ik dan van mezelf een enorme groei verwachten in een te kleine tijd?