Het is vandaag vrijdag en ik ben vrij. Het is guur herfstweer en het miezert af en toe. Vanochtend ben ik met manlief naar Utrecht geweest om lekker te “neuzen” in wat winkeltjes. Dat was fijn. Even samen en het was rustig in de stad.

Thuis aangekomen moet ik even bijkomen. Mijn ogen zijn dik van vermoeidheid. Het ziet er ook niet echt verfrissend uit kan ik je zeggen. Ik geef er even aan toe.

Met een zucht en een bak thee, overdenk ik de hele week.

Of het nu komt dat deze week meer wolkenvelden waren, of dat het echt zo is… Het voelt alsof “dingen” zwaarder worden.

En WAT die “dingen” zijn… Zou ik je niet eens kunnen vertellen.

Misschien is het omdat de wereld in een korte tijd anders is geworden. Of omdat er inderdaad minder zonlicht is. Waarschijnlijk is het een combinatie van beiden.

We zitten nu eenmaal in een tijd, die echt anders is dan anders. En wat voor mij frustrerend is… Ik heb er geen invloed op.

~En daar is mijn leegloper~

Ik hou namelijk van ‘in control’ zijn. Alsof je ooit iets echt onder controle hebt 😉

Maar goed. Het idee daarvan geeft mij meer rust.

En alles is nu mogelijk. Niets lijkt te gek en dingen blijven je verbazen. Het vreet en vreet bakken energie omdat niets hetzelfde is zoals het was.

Aanpassen.

Ja, ik heb een aanpassingsvermogen van een luiaard. Dat duurt echt heel lang. Ha, misschien weet mijn lichaam hoeveel energie (mij) dat kost en sta ik op een spaarstand.

Toch kan ik beter meegaan. Het is wat het is. Luisteren naar iedereen die wat kwijt wil, opvangen wat mensen zeggen in een winkel, op straat en zelfs ogen en gedrag die boekdelen spreken.

Maar dan op een afstandje.

En altijd weer “terug” in mezelf komen. Mijn waarden en normen behouden en mij en mijn gedrag niet laten beïnvloeden.