Filosoferen over een blad die van de boom valt in de herfst? Of hoe de wind door de bomen waait, maar dat hij dan elk blaadje eigenlijk een klein duwtje of kust geeft?

Ik kan er eindeloos naar kijken in ieder geval.

Ik vind het heerlijk om te bedenken hoe iets in elkaar steekt of een andere kijk geven op iets wat heel normaal is.

Want… Wanneer is iets normaal en wie heeft bedacht dat het normaal is?

Ja, en ik hoef echt het antwoord niet te weten. Maar gewoon mijn gedachten een eigen weg laten vinden is heerlijk.

Het is een ontdekkingsreis, maar dan heel dichtbij. Het speelt zich af in het onbekende heelal en in het diepste van de oceaan. In deeltjes die net zijn ontstaan en in de alledaagse zaken die je maar kunt bedenken.

Op dat moment vind ik het prachtig. Ik krijg je helderste kleuren en de mooiste ingevingen. Ik laat me meenemen naar al mijn eigen antwoorden op vraagstukken die door niemand beantwoord zijn.

Want wat als…

Ik denk ook, dat het niet de bedoeling is om alles te weten. Zou het leven dan nog spannend zijn en zou je dan nog zoveel voelen?

Laat ik je vertellen, dat de werkelijkheid van het overgrote gedeelte van de wereldbevolking op dit soort momenten niet bij mijn werkelijkheid in de buurt komt. Mijn werkelijkheid is op dat moment door mij gecreëerd. Ik ben de schepper van die gedachten. Maar dit is slechts 1 bubbel van werkelijkheid.

Heel soms deel ik dit met mijn man. Gisteravond tijdens het avondrondje met de hond deed ik dat ook. En hij luistert dan gewoon! Of hij kan goed acteren en laat mij in mijn waarde.

Hoe dan ook…

Het delen van deze grootste gedachten is ontzettend fijn met jezelf. Maar soms… stiekem… ook leuk om te delen met (een speciaal) iemand.