Ik zou je duizend dingen willen vertellen en duizend gedachten met je willen delen. Maar het enigste wat ik nu kan bedenken is;

~Oh mijn…Wat doe ik hier~

Ik laat mijn gedachten gaan, waar komen ze toch vandaan.

Zoveel vragen en van alles wat ik zou willen. Er is geen tijd en ruimte in aardse begrippen om uit te leggen wat dit is.

En wat er zo plotseling is, gaat net zo snel weer weg.

Meestal bedenk ik een beetje waarover ik zou willen bloggen. Verhalen die ik zou willen vertellen of dingen die op mijn pad waren gekomen.

Maar soms gaat het anders dan verwacht…

Vandaag is het een heerlijke zondagmiddag met een lekkere september zon. Lekker in de achtertuin. Verzonken in een stapel tijdschriften.

Het was een stapel die ik mee had genomen op vakantie. Ik had ze in de dezelfde gestapelde volgorde weer mee terug genomen. Op de een of andere manier gun ik mezelf die tijd en rust nooit. Terwijl het best fijn is. Verzonken en weg met je gedachten.

Die gedachten gaan en gaan maar. Die hebben het bij mij ontzettend druk. Ik denk dat het de drukst bezette baan van mijn lichaam is, op de zorgen na 😉

Mijn tijdschriften gaan meestal, zoals nu ook, over zingeving, gezondheid, mind, creativiteit en alle andere zaken die voor mij zo interessant zijn. Ze geven mij ideeen en zetten mij ook vaak weer neer bij mezelf.

En soms borrelen er dan ‘zaken’ op die diep in mijn oceaan van vergetelheid lag verborgen.

Gevoelens en gedachten leiden dan hun leven en laten verstand en rationeel ver achter. Emotie wint heel snel en ik laat ze los.

Ze hebben hun spel weer even gespeeld en dat is niet erg.

Als je iets diep in een oceaan verbergt, drijft het echt wel af en toe naar boven.