Nu merk ik het pas echt en wat een verschil.

We zitten inmiddels in onze derde week na onze vakantie. De kinderen zijn OP school en manlief OP kantoor.

En dit iedere doordeweekse dag!

Joepie.

Wat een ruimte ontstaat er dan in je huis, een oase van niets en rust. Ik hoor geen kinderen, die van alles aan je vragen. Geen kinderen die ruzie maken of de hele dag een stortvloed aan verhalen willen vertellen. Geen telefoon van het werk van mijn man. Of drukke lunches met z’n allen in huis.

~ ik hoor zelfs het bloed weer door mijn oren stromen~

De woonkamer voelt als een atmosfeer waarin je kunt zwemmen en niet kan verdrinken. Het tikken van de klok, een vogel die tjilpt en auto’s die voorbij rijden zijn de enigste geluiden die mijn oren horen.

Zo…

Wat heb ik dit gemist zeg.

De “corona” tijd zette ons gezinsleven op zijn kop. Of je nu alleen bent of met een heel gezin. Ik denk dat iedereen het wel gemerkt heeft dat het “anders” was.

Het was eerst wel fijn thuis met z’n allen. Later werd het lastiger, want je werk ging ook door. Je was een leerkracht, huishoudster, scheidsrechter, medewerker, ouder en echtgenote..

En dat alles onder 1 dak en in 1 lichaam.

Ja…

Op een dag kwamen er barstjes. En als een porseleine vaas waarin barstjes zaten, sijpelde er af en toe water doorheen.

Totdat de laatste druppel te veel was en de vaas openbarstte.

Gewoon pats…

Al mijn onbegrip, overprikkeling, stress en verdriet hierover, was eruit gebarsten.

Ik heb kort daarna al mijn stukjes bij elkaar gelijmd. En mijn “lat” wat lager gelegd.

Ik ben maar 1 persoon.

In Japan repareren ze gebroken porselein met goud. Ze geloven dat wanneer iets schade heeft geleden en een geschiedenis heeft, het mooier wordt.

Dus…